Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Toruńskiej

Naprawdę przekonałem się o działaniu opatrzności Bożej, która w swoich planach mimo moich innych zamiarów skierowała mnie na rekolekcje Domowego Kościoła. Jeszcze w czerwcu nie pomyślałbym, że będę w nich uczestniczył. Pewnego dnia, jeden z braci kursowych spytał się, czy mógłbym uczestniczyć w takich rekolekcjach. Odpowiedziałem, że jak najbardziej pojadę, ale tylko jeśli zdam wszystkie egzaminy. Mimo moich obaw udało się zdać sesję bez poprawek. Była to wielka radość.

Czas od decyzji na wyjazd aż do rekolekcji był pełen ambiwalentnych odczuć: obaw i spokoju. Z jednej strony martwiłem się: przecież nigdy nie pracowałem z dziećmi i nigdy również nie miałem okazji występować przed ludźmi. Ale spokój i dobra atmosfera na spotkaniu przed rekolekcjami u pary moderatorskiej, pani Uli i pana Zdzisława, przyniosła ukojenie. Niestety tydzień przed wyjazdem znów wróciły obawy, ale rodzinna atmosfera już w samochodzie, którym jechaliśmy do Rycerki Górnej, dobry humor i rozmowy z panem Modestem i panią Hanią i Krzysiem pozwoliły mi już do końca rekolekcji otworzyć się na tę wspólnotę. A naprawdę była warto.

Każda szkoła liturgiczna, która miałem okazje prowadzić, każdy kontakt z dziećmi i rozmowy z ich rodzicami, przysłuchiwanie się świadectwom podczas kręgów biblijnych, pozwoliły mi naprawdę zrozumieć, jak wielkie znaczenie ma Domowy Kościół. Od pierwszego dnia do ostatniego program był bardzo napięty. Uczestnicy jednak nie skarżyli się z powodu zmęczenia. Całe rekolekcje była oparte o treść Księgi Wyjścia oraz o tajemnice różańca. Każdego dnia mogliśmy przeżyć wydarzenie z kart Księgi Wyjścia: na przykład nocne wyjście, które symbolizowało Exodus Narodu Wybranego. Podczas rozważania tajemnicy Chrztu Pańskiego mieliśmy okazję przy pobliskiej rzece odnowić przyrzeczenia chrzcielne. Jedenastego dnia rekolekcji uczestniczyliśmy w dniu wspólnoty, gdy pobliskie oazy zjechały się do Rajczy, aby przeżywać ten dzień razem.

Ostatniego dnia nie mogło zabraknąć świadectw uczestników. Każdy w swojej hojności podzielił się z nami swoimi przeżyciami. Na końcu mojego świadectwa wszystkim uczestnikom obiecałem moją modlitwę za każdego z nich i ich dzieci. Prosiłem również, aby i oni również modlili się za mnie. Daj Boże, aby przyszedł dzień, gdy dopuścisz mnie do Chrystusowego kapłaństwa i będę mógł już jako kapłan prowadzić Oazę Rodzin. Dziękuję Panu Bogu za każdą chwile spędzoną na tych rekolekcjach. Dały mi ogromną radość i mogę powiedzieć po rozmowie z moim księdzem proboszczem: naprawdę Domowy Kościół daje ogromną radość i satysfakcję, teraz, gdy się jest klerykiem, i później, gdy się jest już kapłanem. Zachęcam każdego do uczestniczenia w takich rekolekcjach, naprawdę warto.

Kl Karol Kalwa, rok II