Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Toruńskiej

Zanim nasz wyjazd doszedł do skutku odbywały się spotkania przygotowujące do rekolekcji. Ja brałem udział w dwóch takich spotkaniach i po każdym z nich wychodziłem z większymi wątpliwościami i strachem czy rzeczywiście sobie poradzę. Wraz z Danielem zostaliśmy przypisani do diakonii liturgicznej i dziecięcej. O ile diakonia liturgiczna nie napawała mnie strachem, o tyle dziecięca już tak. Biorąc moje zerowe doświadczenie z dziećmi bałem się tego, że nie będę umiał sobie z nimi poradzić i zrobię im jakąś krzywdę. Wraz ze zbliżaniem się wyjazdu mój strach i moje wątpliwości wzrastały.

Naszej diakonii dziecięcej zostały powierzone dzieci w wieku od 2,5 do 5 lat. Po raz kolejny okazało się, że strach ma wielkie oczy.  Opieka na dziećmi, co prawda nie jest łatwa, ale potrafią być one bardzo wdzięczne za to, że poświęca się im uwagę. Dzień wyjazdu nie był łatwy, ponieważ te dni sprawiły, że zżyłem się z dziećmi i bardzo je polubiłem.

Te dni spędzone na rekolekcjach wzmocniły mnie duchowo i pokazały, że rodziny pragną obecności kapłana w swoim życiu, pragną słuchać tego, co ma im do powiedzenia w imieniu Boga.