Wyższe Seminarium Duchowne Diecezji Toruńskiej

Jako klerycy posługiwaliśmy na zmianę w diakonii dziecięcej oraz liturgicznej. Opieka nad małymi dziećmi sprawiała nam obu z początku trudności związane przede wszystkim z tym, że nie nabraliśmy jeszcze doświadczenia z maluchami. Jednak już po pierwszych dniach obaj stwierdziliśmy, że choć jest to zadanie męczące, to jednak dzieci potrafią okazywać wdzięczność, która była naszym motorem na dalsze dni OAZY. Z kolei będąc w diakonii liturgicznej, towarzyszyliśmy małżeństwom w ich codziennym trybie dnia rekolekcyjnego. Byliśmy obecni na jutrzni, usługiwaliśmy w liturgii Mszy Świętej, słuchaliśmy konferencji, czasami to my je głosiliśmy, braliśmy udział w spotkaniach małżeństw przy fragmentach Pisma Świętego oraz staraliśmy się aktywnie włączać w zabawy w czasie „pogodnego wieczoru”.

Wspomniane spotkania w gronie małżeństw były dla nas jednym z ciekawszych i wartościowych doświadczeń. Był to doskonały czas na zapoznanie się z pięknem sakramentu małżeństwa, a także z trudnościami małżonków, którzy nie bali się zwierzać wspólnocie ze swoich przeżyć. Był to również czas, abyśmy i my mogli się włączyć w rozmowę i dzielić się swoim doświadczeniem.

Rekolekcje te utwierdziły nas w powołaniu. Czas spędzony w gronie małżeństw i dzieci ukazał nam jaką wartość i znaczenie ma rodzina w świecie. Gdy dobrze jest formowana, np. przez wspólnotę Domowego Kościoła, staje się zarzewiem lepszego świata, bo iskra, którą rodzice potrafią rozniecić w swoich dzieciach staje się później pochodnią, która oświetla to, co ciemne i szare, która zapala innych.